Gemeente De Wolden

De Wolden: het verhaal over Besal

Mijn naam is Besal en ik ben 13 jaar.

Vier jaar geleden ben ik in Nederland komen wonen. Mijn allergrootste wens is om later plastisch chirurg te worden. Dat wil ik niet om veel geld te verdienen of om mensen mooier en strakker te maken met botox. Nee, ik wil chirurg worden om mensen te helpen. Bijvoorbeeld als ze brandwonden hebben of verminkt zijn door bommen of chemische stoffen. In het land waar ik vandaan kom heb ik namelijk gezien hoe erg dat is.Toen ik in 2016 naar Nederland kwam, kende ik de taal niet en vond ik heel veel dingen gek en anders dan in Syrië. Bijvoorbeeld hoe het land er uitziet, de natuur, de huizen, maar ook de manier hoe mensen hier leven. In Syrië is dat heel anders. Natuurlijk zijn daar ook steden, dorpen en mooie gebouwen, maar die verschillen heel erg van die in Nederland. Dat geldt ook voor de natuur. In Syrië zijn woestijnen en bergen en die vind je hier niet.

‘Mijn mooiste herinnering aan Syrië is de laatste schooldag voor de zomervakantie. Het is dan altijd feest, elke klas voert een dansuitvoering op voor de ouders en we eten met elkaar. Elk kind neemt wat eten mee naar school, net als hier met het kerstdiner. Ik had die dag een hele mooie witte jurk aan. De dag daarna kregen we vakantie. De oorlog bestond nog niet, het was mijn laatste mooie dag in Syrië. In de vakantie merkten we namelijk al dat het niet goed ging. Na de zomer ging ik nog een paar dagen naar school, maar toen begon de oorlog echt. Het was niet meer veilig op straat. Niemand ging nog naar buiten. We vluchtten toen eerst naar familie. Maar de oorlog werd steeds erger. Op een gegeven moment is mijn vader naar Nederland vertrokken. En na 8 maanden mochten wij hier komen.

Ook al kwam ik uit de oorlog, voor mij was het niet zo dat ik hier direct een gevoel van vrijheid had. Vrijheid is namelijk niet alleen maar dat je overal naar toe kunt, maar het betekent ook dat je contact hebt met de mensen om je heen. Dat je hen kunt praten. Toen ik hier kwam verstond ik helemaal niemand en alles was zo anders. Het is in Ruinen heel groen met veel weilanden eromheen en ik zag voor het eerst in mijn leven klompen. Die kende ik niet. Dat zelfde geldt voor fietsen. Iedereen fietst hier. In Syrië kom je die niet tegen. Misschien ligt het eraan dat het hier in Nederland zo plat is. In Syrië heb je heel veel bergen. Daar is het veel lastiger om te fietsen. Maar gelukkig leerde ik de taal steeds beter. En we kregen een huis met een voor- en achtertuin. Ik heb ook leren fietsen. In het begin viel ik vaak, maar nu fiets ik overal naar toe. Ik ga hier naar school en ik heb vriendinnen. Vooral het laatste jaar, nu ik de taal ken en gewend  ben aan hoe het hier gaat, voel ik me weer zoals ik me voelde in Syrië vóor de oorlog: Vrij en veilig.

Het allerleukste in Ruinen vind ik het zwembad buiten in de zomer. In Syrië zwom ik met een soort zwemband maar nu heb ik vijf zwemdiploma’s! Ik ga straks naar het VWO en ik wil dokter worden. Ik hoop dat ik in de toekomst weer naar Syrië kan. Dan wil ik daar wonen en af en toe naar Nederland komen om hier lekker vakantie te vieren.’

Auteur: Chris Vegter

Luisterverhaal A